Hasting point, rochedale, brisbane, dubai en weer thuis (incl. wikicamps link)

We genieten nog even van onze tijd in Hasting point, het is fijn om even een dag niets te moeten. De luxe camping heeft ook een badkamer waar de kids lekker in bad kunnen. Net zoals we thuis ook altijd doen. Het weer is een stuk mooier dan voorspeld dus er kan ook nog even lekker gezwommen worden. We nemen ook uitgebreid afscheid van de zwembad hagedissen die hun thuis gevonden lijken te hebben bij het zwembad. Best grappig om te zien dat nieuwe gasten van de camping zich eerst een hoedje schrikken van de enorme hagedissen die lekker liggen te zonnen.

De volgende ochtend nemen we het er nog een keer van en gaan weer lekker ontbijten in het restaurant. Het einde van de reis is nu echt in zicht en we hebben allebei een rot gevoel. Een knoop in de maag en we missen Australië nu al. We voelen ons wat verdrietig dat we toch echt moeten gaan. Als je zolang in een land bent waar je je thuis voelt ga je je ook al een beetje ingeburgerd voelen. Ik begin bijvoorbeeld al in het Engels te denken. We willen eigenlijk helemaal niet weg. De kinderen zijn er wel een beetje klaar mee en hebben behoefte aan contact met leeftijdgenoten maar voor ons voelt het erg zwaar dat we alweer naar huis moeten. We pakken weer in en trappen de camper aan om naar onze laatste camping te rijden langzaam langs de kust waar nog even een paar laatste glimpen op te vangen van de prachtige zee. Het is een grauwe dag  en het regent. Dit maakt het voor ons een klein beetje makkelijker om afscheid te nemen. We kijken elkaar aan en zuchten tegelijk, wat gaan we het hier missen! We spreken af dat dit geen afscheid gaat worden maar een tot ziens.

De rit naar de camping verloopt rustig en we zitten allebei stilletjes om ons heen te kijken. Het voelt vreemd dat ik in tussentijd niet op zoek hoef naar een camping of moet gaan kijken of er nog een leuke uitkijkpost is oid. Op de camping aangekomen is het nog even mooi weer. We willen toch een laatste duik in het zwembad nemen. Cris loopt nog even naar een winkel voor een biertje voor die avond en ik wil met de kinderen het zwembad in duiken. Net wanneer we er in willen springen komt het met bakken uit de lucht vallen. We rennen onder een afdak en wachten even. Zoals verwacht veranderd het weer een kwartier later weer in stralende zon en we kunnen alsnog even lekker zwemmen. In de avond besluiten we ook voor de laatste keer lekker te gaan koken in de camp kitchen en daar te gaan eten. Het heeft altijd een fijne sfeer en vaak is er veel aanloop van mensen. We genieten maar voelen ons nog steeds beetje droevig. In de avond gaan de kids vroeg naar bed en wij nemen nog een biertje onder de luifel want het regent gigantisch af en toe maar we willen toch echt even een afdronk nemen op onze laatste avond en nacht.  We bespreken onze reis en wat we allemaal gezien en geleerd hebben. Ook maken we een paar afspraken die we ons  in Nederland aan gaan houden.  We gaan willen zo lang mogelijk (liefst altijd) de “no worries” mentaliteit vast houden en ons minder druk (voor zover we dat al deden) maken over zaken die veranderlijk zijn en minder belangrijk zijn dan ze lijken. We spreken af dat we meer tijd voor elkaar gaan vrij maken, zowel met elkaar als met de kinderen en dat we geen dingen meer gaan doen waar eigenlijk niet achter staan. En nu hop voor de laatste keer het bed in. Het enige wat ik niet zal gaan missen is het bed haha.

De volgende ochtend starten we rustig op. Het weer lijkt geklaard en de zon schijnt. We moeten voor half 4 de camper hebben ingeleverd dus we nemen de tijd om in te pakken. Na 8 weken in de camper geleefd te hebben is het best een rommeltje geworden en het inpakken vergt toch meer tijd dan ingepland. Gelukkig hebben we genoeg dvd’s mee voor de kinderen en kunnen we gaan opruimen. Na 2 films zijn de kinderen het zat en willen actie, ik wil graag even in alle rust de tassen proberen vol te proppen dus Cris neemt de kids voor een laatste plons, mee het zwembad in. Wat een werk is het toch om alles weer ingepakt te krijgen en als je denkt dat je weer minder meeneemt dan is dit het tegenover gestelde maar uiteindelijk lukt het en we poetsen de camper ook nog even op. Tussendoor hebben we nog even uitgebreid geluncht en om half 2 zijn we klaar om te vertrekken. We maken nog wat foto’s van de camper en we doen nog een rondje. Voor de allerlaatste keer in de camper stappen doet toch een beetje pijn. niet dat we de camper zullen missen maar de reis is nu echt afgelopen, over, uit.. Zooo lang naar uit gekeken, veel voor gelaten en hard voor gespaard en het is nu echt afgelopen maar het voelt nog niet voldaan. Er is nog zoveel te zien en te beleven hier. Het voelt als thuis dat we voorgoed moeten gaan verlaten. Begrijp me niet verkeerd, ik mis thuis best. Even bijkletsen met mijn vrienden en gezellig uitgaan. Het gewoon even bij opa en oma langs gaan en ik heb zelfs zin om weer te gaan werken. We trappen de camper voor de allerlaatste keer aan, de kids doen nog even een powernap (gelukkig want het word een hele lange terug reis). We gaan tanken en met een halfuurtje zijn we alweer op onze laatste bestemming. Rijen campers en busjes staan er te wachten op nieuwe reizigers die gaan genieten van het geweldige land. De kids slapen nog en ik ga in mijn eentje even naar binnen. Geen idee wat ik moet verwachten dus eerst maar eens vragen. Hier ervaar ik (helaas voor de laatste keer) de “no worries” mentaliteit. Er zitten nog 2 stellen te wachten en ik merk dat er maar 1 receptioniste is. Ik ga rustig zitten en wacht mijn beurt af. Ik kijk een beetje wat er om me heen gebeurd en zie een ander stel met een lading koffers met de labels er nog aan wachten. Ik voel een beetje jaloezie opkomen, zij moeten nog beginnen en wachten op hun vervoersmiddel. Ik droom langzaam alweer van een volgende reis. Intussen zit ik al een halfuur te wachten en de sfeer is nog steeds relaxed. Cris is intussen ook binnen gekomen met de Stijn en isa. Terwijl Stijn en isa druk aan het spelen gaan blijven de medewerkers even relaxed en maken zich totaal niet druk dat wij nog steeds zitten te wachten. Ik merk dat ook ik hier totaal geen probleem mee heb en geniet nog even van deze ongedwongen sfeer. Ondanks dat de kinderen wat hangerig zijn en toch een beetje lawaai en troep maken vinden de medewerkers het allemaal wel prima. Heerlijk… waar zie je dat in Nederland nog, zonder dat je boze ogen op je krijgt omdat je kind iets teveel lawaai maakt. Nee hier kregen ze zelfs wat aandacht en begonnen mensen met ze te praten (hihi leuk om te zien wat voor gezicht Stijn erbij trekt omdat hij de persoon niet verstaat maar dit terzijde). Eindelijk zijn we aan de beurt (inmiddels een uur later) en ook nu draaien ze nergens hun hand voor om. Omdat we door een tolweg zijn gereden maar het niet voor elkaar hebben gekregen om de tol te betalen helpen ze ons met het bellen naar deze instantie en regelen ze het voor ons. Ik vraag haar hoe het precies werkt met inleveren enzo en de medewerker (Hanna heet ze en ja dit schrijf je net zoals mijn lieve vriendinnetje,moest gewoon zo zijn) haalt de schouder op en maakt zich niet zo druk. Voordat ik het door heb is ze weg en ik vraag me af wat ze aan het doen is. Met 10 minuten is ze terug en ze verteld dat het klaar is zo. Ik ben enigszins verbaast omdat ik eigenlijk verwacht had dat er meer bij kwam kijken maar Hanna was zeer tevreden en benadrukte nog even dat ze de camper erg schoon vond en dat ze er erg blij mee was. Dat deed ons goed. Voordat ik het wist was de taxi ook al besteld en stond deze voor de deur. Dit ging allemaal ineens in sneltrein vaart terwijl daarvoor lang hebben gewacht. Ik heb eigenlijk nog geen afscheid kunnen nemen van de camper wat ik wel jammer vond maar gelukkig hebben we de foto’s nog. Op naar het vliegveld, we vliegen pas om kwart voor 9 dus dit word nog een lange zit. Zodra we onze tassen kwijt zijn sprinten we door de beveiliging, tenminste dat hoopten we. Zo relaxed ze zijn in het land zelf, zo chagrijnig en punctioneel zijn ze op het vliegveld. De buggy en de computer werd uitgebreid onderzocht maar goed alles voor de veiligheid denken we dan maar. De kinderen houden zich nog aardig goed en we besluiten ons laatste contant geld in een restaurantje uit geven. We nemen nog een heerlijke burger met fish en chips. De kinderen worden erg hangerig (het is inmiddels rond bedtijd) en we vermaken ons bij de enorme tablet die op het vliegveld staat met spelletjes voor de kinderen. Vlak voordat we naar onze gate willen lopen besluit Stijn dat hij nog moet poepen en aangezien we allemaal een beetje last van de buik hebben heeft hij de pech om net nu diarree te hebben. Alles zit eronder en we besluiten alle kleren weg te gooien en schone aan te trekken. Door deze actie moesten we enigszins doorlopen om de gate op tijd te halen. Ik werd zelfs omgeroepen dat ik me moest melden bij de gate. Haha best beetje vreemd om jou (geboortenaam) te horen op een groot vliegveld. De uitspraak liet ook te wensen over maar toch was ik erg nieuwsgierig wat ze van me moest. Eenmaal aangekomen bleek dat ze alleen maar graag onze buggy alvast wilden hebben zodat ze deze in het ruim konden plaatsen. We staan voor de gate en de terug reis gaat nu echt beginnen. We hadden al “afscheid” genomen dus we wilden ook wel zo snel mogelijk weer naar huis. De vliegreis verliep, buiten een aantal flinke turbulentieperiodes goed. Het is erg vreemd om van kwart voor 9 in de avond tot 5 uur in de ochtend 16 uur onderweg te zijn. Je vliegt met het donker mee eigenlijk. De kinderen hebben goed kunnen slapen. Welliswaar half op onze schoot zodat wij geen kant op konden en hierdoor een best enorme zere kont kregen hihi. Ook waren we erg blij dat we voor een wat luxere en ook duurdere vliegmaatschappij hebben gekozen. Ze draaien hun hand nergens voor om en ze zijn erg behulpzaam. Erg fijn als je zolang onderweg bent.

Eenmaal op dubai aangekomen waren de kinderen helemaal van slag. Ze hadden erg last van het verschil en de enorme afstand die we moesten afleggen naar onze volgende gate (half uur wandelen). Gelukkig hebben ze overal buggies ter beschikking maar een vliegveld van zulk formaat (waar we zelfs een stuk met de trein moesten) kom je niet overal tegen. Ach het heeft ook wel weer iets,al is het met kinderen minder geslaagd. Wanneer we weer vertrekken voor ons laatste stuk is het inmiddels ochtend en licht. We kunnen bij het opstijgen door de camera’s van het vliegtuig de prachtige palmboomeilanden en een deel van de wereld eilanden op dubai zien. Ook zien een heel stuk Dubai dat in aanbouw is, prachtig. We zijn bijna thuis en we tellen elke minuut af.

Op schiphol moeten we ook nog erg lang wachten op onze tassen maar als deze er eenmaal zijn, zijn we ontzettend blij om (ome) Roeland te zien staan. Wat fijn om weer thuis te zijn. Stijn verteld Roeland meteen welke dieren hij allemaal gezien heeft en praat honderd uit. We nemen nog even een bak koffie en we stappen in de auto. Thuis gekomen wachten opa en oma ons al op. Stijn en Isa zijn in diepe slaap gevallen in de auto. Haast niet wakker te krijgen, we laten ze nog even zitten. We merken dat we erg moe zijn en gaan dan ook lekker slapen.

We hebben nog een klein weekje samen om bij te komen en weer op te starten. Dit is ook echt nodig en misschien nog wel langer. We merken dat hier meteen alles weer op volle toeren draait, dat men gehaast is en na een bezoek op ons werk blijkt dat het vasthouden van “no worries” mentaliteit een uitdaging gaat worden maar we zijn ervan overtuigd dat het ons gaat lukken. Wij hebben niet alleen een fantastische reis gemaakt maar hebben ook geleerd dat het belangrijkste in ons leven, ons gezin en privé leven is. Deze komt op de eerste plaats, no matter what!

en een nieuwe hobby is geboren :-)

No worries mate… (zoals ik altijd zeg “alles komt uiteindelijk altijd goed”)

voor de mensen die het leuk vinden, kunnen via de onderstaande link onze route, campings die we aangedaan hebben ed via wikicamps zien:

http://wctrip.co/au/240306/1778359229